In memoriam



Klik op de naam van de hond.

Bruno, Garibaldi, Pongo, Charmen, Milou, Sadie, Zoira, Suzy, Trek, Tinky, Langa,
Bono, Molly, Daisy, Badger, Max, Sidney en Boca.








Bruno






naar boven






Garibaldi




Allerliefste maatje,
Wat was je een knappe, lieve, zorgzame, betrouwbare, vrolijke hond!
Ben heel blij dat ik jou in mijn leven mocht hebben lieve baldi!❤️

Helaas ging het de laatste paar weken heel slecht met je, je at niet meer... normaal stond je binnen 1 seconde naast me als ik de kaas voor op mijn brood uit de koelkast pakte, wat was je hier gek op, maar de afgelopen weken deed je dit ook al niet meer😔

Helaas hebben we je vandaag moeten inslapen, je had uitzaaiingen bij je lever en nieren (kanker). Waarom bestaat die ziekte😭


Bedankt stichting Hond zoekt Huis voor de allerliefste hond ter wereld!

Bedankt voor de mooie jaren! Ik hou van je en zal je nooit vergeten 😭❤️ mooiste sterretje aan de hemel⭐️



naar boven






Pongo




Begin 2011 kwam je bij ons vanuit Spanje, je was graatmager maar er spatte ontzettend veel levenslust van je af, je was gered!

Veel was voor jouw nieuw, uitlaten, aaien, eten (op vaste tijden), een eigen mand, luisteren, huiselijke geluiden, spelen.
Toen je net thuis was en ik een glas op tafel neerzette vloog je haast tegen het plafond zo erg schrok je van het geluid, ik heb je een half uur getroost.
Met het eten at he haast je nieuwe voerbak er bij op en schoof hem door de hele kamer, wat hebben we gelachen.
Uitlaten was een beetje raar, mee lopen aan een lijntje... Al snel kwamen we er achter dat jij liever los liep, en dan ook nog eens heel hard en heel ver weg. Gelukkig liep je later niet meer weg en konden we je lekker loslaten op het strand, rennen in het zand daar hield jij zo van!
Contact met andere honden was altijd een beetje spannend, je was altijd erg enthousiast en andere honden vingen dat soms verkeerd op, maar soms vond ook jij een andere hond niet leuk en dat liet je dan goed merken.
Het heeft een tijd geduurd voordat je ons goed ging begrijpen maar met een paar maanden wist jij heel goed wat "op de plaats" betekende en wat was jij blij met jouw mand of deken, daar kon je uren in liggen, slapen of gek doen. Je hield ons nog wel eens voor de gek door net te doen alsof je geen flauw idee had waar we het over hadden, je was graag lekker ondeugend, we hielden er van.
Oogcontact zoeken met jou is altijd moeilijk gebleven, heel veel dingen zijn de afgelopen 7 jaar normaal voor je geworden maar niet dat. Ergens diep van binnen ben jij zo getraumatiseerd geweest dat je haast nooit oogcontact durfde te zoeken, niet om mij te peilen of om te luisteren. Maar als we met eten bezig waren dan wist je mijn ogen altijd he goed te vinden hahahaha malle hond.
Blaffen deed je enkelt het laatste jaar maar alleen als je echt heel erg blij was, als wij thuis kwamen bijvoorbeeld. Het niet blaffen compenseerde je met heel hard kwispelen, kroelen en rondjes draaien.
Eten, jouw grootste hobby, wat deed jij dat graag! Je at van alles binnen en buitenshuis, je at uit je bak, uit de hand, van de grond, een onbewaakt broodje op een bordje, stiekem katten brokjes, afval op straat en soms als je heel ondeugend was uit de kattenbak.
Omdat je zo mager was toen je kwam en je zo veel plezier had met eten doet het zo veel pijn dat je dat de laatste paar dagen van je leven niet hebt kunnen doen.
Je laten gaan was geen keus, je was in korte tijd zo ziek geworden dat het een noodzaak werd je niet langer onnodig te laten lijden.
We wisten van te voren dat een hond die zo een verschrikkelijke start in het leven heeft gehad niet erg oud zou worden maar +/- 10 jaar vind ik nog heel wat!

Ik ben zo ontzettend blij dat ik de afgelopen 7 jaar jouw baasje heb mogen zijn en dat ik zo veel van jouw heb mogen leren! Ik, mama, de poesjes en Babou missen je heel erg malle jongen.

naar boven






Charmen




Charmen kwam als opvanghondje 8 jaar geleden bij mijn moeder terecht als hoopje ellende.. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Charmen daarin tegen moest niets van me hebben. De verzorging van haar duurde langer dan me moeder had verwacht omdat ze een hondje was met gebruiksaanwijzing ( zoals vele van de uit spanje hondjes) dus heb ik besloten de verzorging van haar over te nemen.
Toen kwam ze in een gezin met kinderen en groeide ze meer dan ik voor mogelijk heb gehouden. En begon ze mij uiteindelijk te accepteren en te missen als ik er even niet was. Wat ze erg luid kenbaar maakte om me daarna met poot in mijn gezicht duidelijk te maken dat ze aandacht wilde. Niet lang daarna was er iemand die haar eventueel wou adopteren.. gelukkig werd dat niets, want vanaf dat moment wist ik dat ik haar nooit meer kwijt wou. Ik was een beetje zenuwachtig toen ik zwanger was van mijn zoontje want ik wist niet hoe zij ging reageren. Maar toen de baby eenmaal daar was ( ze was de hele tijd tijdens de bevalling bij me) week ze geen centimeter uit de buurt van mijn zoontje.. zo mooi was dat.
Hoorde ze hem door de babyfoon was ze eerder boven naast het bedje zittend als ik. En dan had ze een uitdrukking op haar gezicht van "hehe ben je daar eindelijk! Dat ding maakt geluid" haha En tot de dag van vandaag hadden zij een speciale band. We hebben besloten om het moeilijkste te doen wat een baasje kan doen. Maar het was het beste voor haar..
Wij hebben enorm leuke, grappige en super herinneringen aan haar dat kan niets ons afnemen. Het is niet altijd even makkelijk geweest, maar ik zou het zo weer over doen.

We missen haar verschikkelijk en ze heeft een enorme leegte achter gelaten in de roedel..
Zij is en zal altijd de alfa blijven.
En als de kerk aan de overkant 12.15 begint te slaan ( kerkdienst begint) mis ik haar nog ietjes meer want dan begon zij altijd met huilen.

A difficult beginning
A beautifull end
You will be missed
Kim, Bas, Robin(21), Dani (15), Dorian (12), Luca (5) en een poot van Jay (2) en max (10)

naar boven






Milou (Fatima)




Milou (Fatima) zal behoorlijk gemist worden, moeilijk hebben wij het met dit verlies!
Herinneringen aan de prachtige jaren dat wij hebben mogen genieten met haar, ze was zo naar ons toe. Ze was echt een speciale hond, een maatje, altijd vrolijk en in voor spelen en knuffelen. Ze blafte bijna nooit maar wel van vreugde! Uren kon Hellen met haar lopen en genieten!
Velen die haar leren kennen raakten verliefd op haar. Je kon niet om haar heen, haar uitstraling van vriendelijkheid!

Dit is zo'n gemis van onze lieve Milou een Podenco Ibecenco! Gerald en Hellen Lamers

naar boven






Sadie




In memoriam Sadie
Vijf jaar geleden kwam Sadie bij ons. Na uren wachten op Schiphol kwam ze wat verkreukeld uit de kooi en was ze een uur later onze nieuwe huisgenoot. En wat voor één; ontzettend lief voor mensen in het algemeen en voor ons in het bijzonder, een heerlijke knuffel. Maar wel een dame die zich ontpopte tot een 'furie' naar een aantal andere honden (haar 'vijanden'). Hoewel het met een aantal honden nooit meer wat is geworden, is met wat hulp dit gedrag onder controle gekregen. Geen saaie hond dus. Wat ons in het begin wel wat schokte, was haar jacht op muizen en de consumptie daarvan. Als een kangaroe door het gras sprong ze dan op haar buit. Na een tijdje gunden we haar deze lol van harte.
Maar tot onze verbijstering werd ze opeens ziek en ondanks dierenarts en dierenkliniek hebben we haar 5 dagen later op 10 oktober laten inslapen; ze was doodziek en er was geen perspectief meer. Doodzonde; de dagen voordat ze ziek werd, was ze fit, kwiek en haar gewone doen. Niet te begrijpen dat ze zo snel instortte. We hadden haar nog jaren gegeven.

Een groot gemis blijft achter; ze zat als het ware onder je huid. Overal zie je haar nog liggen, lopen en vol verlangen kijken (eten, uitgaan, spelen). Maar ze is niet meer.

We hebben vijf mooie jaren van haar genoten.

naar boven






Zoira




Lieve Zoira, je hebt hard gevochten maar helaas de strijd verloren............



naar boven






Suzy




Lieve Suzy,
Veel sneller en zo ineens heb ik de beslissing moeten nemen om je te laten gaan. Gisteren hebben we nog lekkere wandelingen gemaakt. Je rende vrolijk rond en was wat dominant tegen een hondje. We zeiden nog tegen elkaar dat we verbaasd waren dat het nog zo goed ging. Die avond was je wat rustiger, maar wat wil je. Je had zoveel gespeeld en dacht morgen weer een nieuwe dag, niks om je zorgen over te maken. Doenja en Thor hebben het ook weleens. Ik ging naar bed en hoorde 'hoesten' Ik dacht nog ach arme meid en ben toen in slaap gevallen. De volgende ochtend kwam ik beneden. Je keek me aan, maar stuiterde niet op en neer dat je uit de bench kwam. Het voelde vreemd. Ik pakde de riem, ook daar reageerde je niet op. Normaal stuiter je om me heen en trek je aan de riem van kom ga je mee?! We gaan gezamenlijk weer een heerlijke wandeling maken. Ik deed nog alsof me neus bloede en nam je mee. Helaas moest ik je zowat voor trekken en kreeg ik toch het besef dat je je echt niet lekker voelde. Ik tilde je op en zette je neer in het park.
Je liep wat moeizaam mee, maar je wilde o zo graag bij mij in de buurt blijven. Ik ben wat rustiger gaan lopen. Het kleine rondje kunnen afmaken. Tegen mezelf gezegd:"Als ze ook niet wil eten trek ik aan de bel, dit is Suzy niet."We kwamen thuis en wilde graag naar binnen. Meteen ging je naar de andere kant van de kamer. Je ging op het kussen in de erker zitten. Ik keek je aan en zei:"Kom we gaan eten" ik pakte het vlees, normaal gesproken zit je start klaar naast me. Ook dat deed je niet. Ik sneed het vlees aan. En legde alles in de voerbakken. Ik draaide me om en je was er nog steeds niet.
Ik gaf Doenja en Thor eten en liep dan maar met jouw voerbak naar je toe. Je rook eraan maar trok je hoofd weg.. Helaas... Ik had om 9 uur een afspraak met de dierenarts voor Timo, hij moest een enting. Ik belde de da met trillende benen. Ik dacht bij mezelf:"Is dit nu al het einde voor onze kleine Suzy?"De dierenarts nam op en vroeg of Suzy ook mee kon met de afspraak en gelukkig kon dat. Eenmaal bij de dierenarts hoorde we dat je heel benauwd was en was er nog een mogelijkheid om vochtafdrijvers te geven. Binnen een paar uur zouden we verschil merken. Goh wat duurde die uren lang!! Je hebt alleen maar op het kussen gelegen. Af en toe kwam je eraf voor wat drinken en een plas. Rond een uur of 3 merkte ik nog geen verschil.
Toch maar de dierenarts gebeld. Om half 5 kon ik terug bellen om te kijken hoe het dan gaat. Die laatste uren gingen nog langzamer voorbij. Je voelde gelukkig wel ietsje beter, maar wist dat dit nog niet genoeg was om je leven voort te zetten. Met Mona het een en ander overlegd. Samen kwamen we toch tot de conclusie dat het beter is voor haar om haar te laten gaan. Met meer vochtafdrijvers zou het namelijk voor een paar dagen iets beter gaan, maar vervolgens je daarna weer ineens zo beroerd voelen als vanmorgen. Dat was zeker. Vanmorgen vond ik al erg genoeg dat je dat moest meemaken en was blij dat het iets beter ging zodat je je niet meer zo hoefde te voelen. We hebben de knoop doorgehakt en ik belde de dierenarts of hij hierheen kon komen om haar te laten inslapen. Die laatste minuten heb ik je in mijn armen gesloten en je super veel geknuffeld! Mijn moeder kwam langs en heeft jou ook vertroeteld. Ook Niels kwam en gaf jou ook een knuffel. Uiteindelijk heb ik het moeilijke besluit genomen toen de dierenarts er eenmaal was. Iedereen was stil.. De knoop moest nogmaals doorgehakt worden.
Met een brok in me keel keek ik de dierenarts aan en zei met tranen in mijn ogen:"Het is beter dat ze nu gaat."Met de laatste blikken en knuffels ben je met veel warmte en liefde van ons heen gegaan. Lieve Suzy, hopelijk heb je genoten van de tijd die je bij mij was! En geniet aan de andere kant van de regenboogbrug! Zonder pijn.

naar boven






Trek




Trek,

Daags voor kerstmis 2011 mochten we vanuit Zuid-Limburg om middernacht naar Schiphol komen om je als 3- jarige Dalmatiër op te halen. Dat was een hele ervaring.
Met ons alledrie klikte het meteen en je voelde je direct thuis. Met wandelen was je in het begin erg bang voor alle verkeer en aan de lijn lopen was je helemaal niet gewend. Een hele klus om je buiten in het gareel te houden. Samen zijn we op cursus gegaan en hebben met plezier er hard aan gewerkt om uiteindelijk maar liefst 4 gehoorzaamheids- en gedragsexamens afgelegd. Trek bleek een slimme en geïnteresseerde hond en haalde EG 3. Wandelen was inmiddels een plezier voor allemaal en je kende de routes en commando's blindelings.
Helaas werd je in december 2013 ziek, lymfe-kanker. Met veel zorg en de juiste medicatie hebben we je nog ruim 8 maanden een mooi leven mogen bieden. Op 27 augustus 2014 had je overal gezwellen en was de kanker niet meer te stoppen. We hebben je veel te vroeg moeten laten inslapen maar denken nog veel aan je. Trek blijft onze vrolijke, Spanjaard.

Met vriendelijke groet,

Lucienne, Hans en Cécile Smit

naar boven






Tinky




Op zondag 31 augustus 2014 is mijn hondje Tinky overleden.
Toen ik 's morgens beneden kwam lag je dood in je mandje waarschijnlijk heb je een zeer heftige epilepsie aanval gehad en bent daaronder bezweken.
Ik heb er nooit iets van gemerkt, je was altijd zo opgewekt en speels.
En je was altijd zo lief tegen iedereen en zo blij.

Lieve kleine Tinkytje ik ga je zo vreselijk missen.......

naar boven






Langa




Lieve Langa

In augustus 2008 kwam je bij ons wonen, jij was toen ongeveer 8 jaar oud en had al een heel leven achter je liggen in Spanje. Wij haalden jou in Rotterdam op waar jij eerst 2 weken verbleef gezien onze vakantie. Alles wat er over jou geschreven stond dat klopte. Jij was lief, rustig, kon goed met ons ( kinderen ) opschieten, alleen blijven was ook geen probleem, alleen andere honden die bleef jij in het algemeen maar eng vinden. Dus leuk met ze spelen in de bossen was aan jou niet besteed. In de loop der jaren had je wel een paar favorieten, waarbij jij als je ze zag vrolijke sprongetjes maakte. Echter als wij kinderen ruzie met elkaar maakten, met veel geschreeuw, dan werd jij heel erg bang en kroop weg. Wij schrokken dan en hielden gelijk op.

Iedereen moest om jou oren lachten die stonden namelijk horizontaal. Onze buurman zei altijd dat hij vliegangst van jou kreeg. Jij was zelfs zo lief dat de zus van mijn broers vriend ,die heel erg bang was voor honden, door jou van haar angst voor honden is kwijtgeraakt. En het mooie is ook nog zij hebben nu ook een spaanse hond. Jij was ook regelmatig bij onze buren waar jij ook heel veel knuffels kreeg, zij noemden jou hun ”lat hond”.

In de eerste jaren ging je nog hardlopen in de bossen met mijn moeder, maar dat werd na 3 jr toch wel te vermoeiend voor jou. Vorig jaar is door de dierenarts een kwaadaardige vettumor bij je voorpoot weggehaald. Gelukkig herstelde jij daar snel van maar het lopen ging steeds moeizamer. Vooral je met je rechterachterpoot ging je mee slepen en je spieren vielen helemaal in. De dierenarts heeft nog geprobeerd met anabole steroïde injecties of je wat meer spierkracht zou krijgen maar die hadden totaal geen effect. Afgelopen mei hebben wij moeten besluiten met veel verdriet in ons hart om jou te laten inslapen. Jij ging lichamelijk heel snel achteruit, wij moesten je vaak naar de overkant tillen voor je behoeftes en dan zakte je ook nog eens door je poten als jij je behoeftes deed. Jij kon niet meer zelfstandig van je kussen overeind komen, je water en voerbak stonden dus ook binnen bereik. Dit is natuurlijk geen hondenleven meer, en in overleg met de dierenarts hebben wij toen het besluit genomen jou te laten inslapen. Dit was zo moeilijk, na 6 jaar moesten wij afscheid van jou nemen. Als je ernstig ziek zou zijn dan was het toch wat anders. Met zijn drieën hebben wij jou geknuffeld geaaid en langzaam gleed je van ons vandaan. Je ligt in de tuin begraven en wij houden jouw grafje netjes bij met bloemen. Onze buren hebben een vogeltje op je graf gezet.
Lieve Langa wij missen jou heel erg, jij was de aller aller liefste hond !

Floor ( 9 jr ) Robin ( 12 jr ) Yvonne

naar boven






Bono




In loving memory
Het verhaal van Bono.. Jaren geleden schreef jou baasje dit:Op een avond zitten Mona en ik te babbelen en Mona geeft te kennen dat haar wens om een hond te nemen toch weer naar boven komt.Ik wist, want daar hadden we het al vaker over gehad, dat ze een Duitse Herder wilde, want zij had vroeger een Duitse herder gehad en dat wilde ze graag weer.En nu ze van huis uit werkte, had ze er ook er ook tijd voor. Dus het besluit werd genomen, er zou een Duitser in ons leven komen.Er gaan een paar dagen over heen en dan komt Mona met een lijstje van goede fokkers. Goed aan geschreven bij diverse organisaties, open en eerlijk over achtergronden, stambomen en alles erbij.Alles zag er goed uit, behalve de prijs. Nu voel ik mij even een centenpikker, maar ik vond het verschrikkelijk.800 tot 1000 eurotjes voor een hond, die er voor gefokt werden, terwijl hier in de buurt een asiel is waar vele honden op een tweede kans zaten te wachten.Dit ging tegen al mijn gevoel van normen en waarde in. Dus Mona op zoek naar een asiel hond, van buiten Almere.De problemen waar we tegen op liepen, waren legio. Ofwel de honden die we zagen hadden echt een probleem, welke uitvoerig werden beschreven. Ofwel de informatie was heel summier. Ofwel na wat googlen, bleek het asiel als slecht omschreven.
Mona was na veel gegoogled te hebben iets te weten gekomen over Spaanse zwerfhonden, en over de slechte behandeling die ze veel al kregen van de locale bevolking. De lokale kinderen die nogal slecht werden opgevoed in de omgang met (huis)dieren.
Ze had ook wat advertenties op gezocht over dieren en was te weten gekomen dat er op marktplaats heel wat stichtingen waren die daar zwerf / verwaarloosde ter adoptie aanboden.
Afin, ik open marktplaat en, BANG, daar stond een grote mooie Duitse herder mijn 15 inch beeldscherm te vullen. Met daarbij de tekst;

Dit is Dirk, een Duitse herder reu van ongeveer 4 jaar oud.
Dirk heeft altijd aan een ketting gelegen en hij leert nu pas dat mensenhanden ook lief kunnen zijn.
Hij geniet enorm van de aandacht en knuffels en weet niet wat hem overkomt!
Wie geeft deze lieverd een heel fijn leven en laat hem het verleden vergeten.


Tot op de dag van vandaag zegt Mona dat dat toeval was, ik twijfel nog steeds.Maar goed de foto sprak boekdelen en voordat ik het wist had ik gezegd, dit is hem, deze is goed, hier moet je voor gaan.
Zo begon jou verhaal, in febr 2005 kwam je met het vliegtuig aan in Belgie. Vanaf het moment dat ik je uit de transportbox haalde je was je ons maatje. Ongeveer een half jaar later kwam daar je ”zusje” Shanti bij een klein zwak pupje wat je met alle zorg omringde en die j e verdedigde als jij vond dat, dat nodig was. Ze heeft veel van je geleerd, en wij ook! Na Shanti zijn er nog veel (opvang) pups en honden in en uit gelopen. Jij leerde ze wat wel en niet mocht en was een grote hulp bij de opvoeding van allemaal. Pups wisten dat ze bij jou bescherming vonden en zochten hun rust bij jou in de mand. Daar waren ze veilig en lagen altijd in no time te slapen, en jij waakte. Onze Bono beer.Niet alleen waakte je over de pups, ook over ons als dat nodig was. Je maakte met je voorkomen veel indruk maar was eigenlijk een hele zachte en lieve vent. Toen we je adopteerde werd er vermeld dat je niet met kleine kinderen geplaatst kon worden. Geen probleem, want die hadden we niet. Maar wat bleek je had helemaal geen problemen met kleine kinderen. De kinderen die weleens bij ons thuis kwamen konden alles met je doen, lagen zelfs bij je in de mand te slapen. De buurkinderen die bang waren voor honden leerde je op een rustige en kalme manier dat je helemaal niet eng was. Zo zelfs dat ze aan kwamen bellen om te vragen of ze Bono mochten aaien. Zodra we met jou naar buiten gingen kwamen vaak de kinderen van alle kanten om te knuffelen. En jij ging rustig zitten en liet ze je knuffelen. Want knuffelen ja, dat was jou ding. Je was waar wij waren en deed alle moeite om daar ook te komen. Als ik buiten aan het schilderen was lag je erbij. Altijd was je erbij, soms weleens onhandig maar het was een bewijs van je liefde en je trouw.
Al een tijdje was je gezondheid slechter en kreeg je pijnstillers, was je soms ziek maar kwam er iedere keer weer bovenop. Je wilde nog niet opgeven. Tot 18 juli.je viel om kon niet meer op je poten blijven staan, bij drie stappen viel je er twee. Je liet je kop hangen, het was duidelijk je was er klaar mee. Op 19 juli hebben we de beslissing genomen om je laten gaan, en je, je rust te gunnen. Ik heb je beloofd dat ik me zal blijven inzetten voor de honden die het minder getroffen hebben, en daar zullen we ook voor blijven vechten. Het begon met jou, maar daar zal het niet eindigen!

Lieve Bono beer bedankt voor je liefde, je trouw, en alles wat je ons geleerd hebt. Voor altijd in ons hart!

Vaarwel
Je baasje, je vrouwtje en je hondenvriendjes Shanti,Rosita,Louie,Koda, Muschu en Tantor

naar boven






Molly




Op 7 juli 2014 hebben wij afscheid moeten nemen van Molly, onze Mastino Español.

Haar leventje begon niet echt florissant. Als hele kleine meid in Zuid Spanje gevonden in een plastic zak! Opgroeien zonder moederliefde, opgevoed worden door 2 Rottweilers en een andere hond omdat je "opvanggezin" eigenlijk geen tijd noch belangstelling voor je heeft. Daarna weer opgesloten worden in een kooi, niet wetend dat juist die kooi bedoeld was om je naar een betere toekomst te brengen.

Op 4 april 2007 wist jij, nog net geen jaar oud, bij je aankomst in Rotterdam op iedereen indruk te maken. Jammer genoeg was dat helaas niet de juiste. Je adoptanten durfden het niet meer aan, de hondenbrigade vond dat je ingeslapen moest worden en het asiel in Rotterdam dacht er niet veel anders over. We hebben je een paar dagen tot rust laten komen en vervolgens meegenomen naar Chico en Boca, om samen je tijdelijke roedel te zijn. Dit ging niet van een leien dakje; dat weten we allemaal en bijna hadden ook wij het opgegeven: bijna! Maar op 30 juni 2007 was de kogel door de kerk: jij zou voorgoed bij ons blijven. Met z'n 5-en zouden we verder door het leven gaan.

Het kostte over en weer moeite om elkaar te leren kennen. Want wie zou ooit vermoeden dat het optrekken van je bovenlip niet als dreigement bedoeld was. Het bleek veelal jouw manier van lachen te zijn. En wat moest jij aan met die overweldigende oprecht bedoelde warmte en liefde? Je had immers nooit liefde of genegenheid gekend.
Nadat we elkaars handleidingen eenmaal een beetje doorhadden, werd de band steeds hechter. Je bleek heel veel van andere honden te houden, als ze je maar wat ruimte gaven. Je was de vriend van ieder kind in de buurt dat jou maar wilde leren kennen. Je was ook de schrik van menig volwassene, die dacht dat je die kleintjes op zou vreten. Samen met Chico en Boca wist je Jacky en mij regelmatig aan het lachen te krijgen. Je voelde je veilig bij ons en hebt geleerd dat knuffels, liefde, warmte, en genegenheid goud waard zijn. En datzelfde goud gaf jij ons: je vertrouwde ons voor 100%.
Na de dood van Boca was je uit balans: je miste hem en de roedel was niet meer compleet. Drie maanden later werd je heel erg ziek. Veel te vroeg hebben we je los moeten laten. Het doet ons pijn jou nu al te moeten missen. Maar we weten dat we jou heel veel pijn en ellende hebben kunnen besparen.
Molly, we hebben ruim 7 jaar van je genoten en daarvoor zijn we dankbaar. Voorgoed uit ons midden maar voor altijd in ons hart! Voor ons was je een schoothondje in een hele grote verpakking! Meid, ook jou moeten we missen en daarvan hebben we heel veel verdriet. Maar ook jou zijn we dankbaar dat we al die jaren jouw vrouwtje en baasje mochten zijn.

Jacky & Jan

naar boven






Daisy




Lieve Daisy

In de zomer van 2009 kwam je in ons leven. Vanaf het moment dat wij jouw foto zagen wisten we dat jij bij ons hoorde. En wat een sterk meisje bleek je te zijn want ondanks de trauma's die je had opgelopen durfde jij ons te vertrouwen en heb je ons heel veel gegeven. Je mocht ruim 4 jaar bij ons zijn en daar zijn we je heel dankbaar voor. Ons eerste hondje en zo speciaal.. dat zul je altijd blijven.

Wander, Hendrina, Marijn en Roan.
Lola en Luna.

naar boven






Badger




Lieve Badger,
18 november 2009, vluchtnummer HV5024, 13.30 uur, op het vliegveld van Rotterdam
Daar stonden we dan met z'n allen, zo benieuwd naar onze Badger. De ongeveer 7 jarige Badger had het moeilijk in het asiel in Spanje. Samen met zijn maatje Buster was hij achtergelaten. Buster was inmiddels al in Nederland en sindsdien ging het steeds slechter met Badger. Hij moest eigenlijk snel uit het asiel.
Schijnbaar was hij niet moeders mooiste want niemand wilde Badger. Tot wij in die prachtige maar trieste ogen keken, onze keus was gemaakt De achterklep van de auto ging open en je keek ons vragend aan. Op de woorden "toe maar jongen" sprong je erin, ging liggen en de hele reis naar Friesland hebben we je niet meer gehoord.
Thuis moest uiteindelijk je staart in het verband, deze bloedde steeds omdat je alsmaar kwispelde en daardoor overal tegen aansloeg. Badger was direct kameraad met onze andere hond Dodger en werd al snel beschermend naar zijn nieuwe gezin toe.
Het werd allemaal nog mooier toen we in december 2010 naar een boerderij verhuisden met 1 hectare grond. Heerlijk luieren in de de zonnige tuin en de zomeravonden bij het vuur waren Badgers favoriete momenten, hoe warmer hoe beter, een echte Spanjaard.
De winters waren absoluut niet aangenaam voor Badger, je wilde er niet eens meer uit te plassen, toen hebben we maar een honden jas voor je aangeschaft.
Alles wat klein en jong was, daar was je dol op; kuikentjes, konijnen maar vooral jonge poesjes, die lagen standaard bij jou in de mand. Slapen met de katten was een grote "bezigheid" van Badger, ze hebben samen heel wat uren in de mand doorgebracht. Een potje touwtrekken vond je af en toe ook leuk om te doen maar dat was niet te winnen van je, zo sterk was je in je bek.
In 2012 kwam kleine Lupo als nieuw hondenvriendje uit Spanje erbij maar dat drukke hondje had je het liefst slapend aan je zij. Alles en iedereen die bij ons op het erf kwamen rende je luid blaffend tegemoet, als je niet beter wist dacht je dat je opgevreten werd. Badger gaf het hele gezin een beschermend gevoel, met zijn uitstraling en beschermende karakter hoefde je je nooit onveilig te voelen. Bij de nachtronde langs de dieren op de boerderij was Badger altijd mee.
Je ging altijd samen met onze jongens naar "de keet" bij ons op het erf en altijd trouw als laatste met de jongens mee naar huis. Daarom heb je dan ook je laatste rustplaats bij deze plek gekregen.
Ook al missen we jou meer dan we ooit aan iemand uit kunnen leggen, het is goed zo.
We hebben jou nog bijna 5 mooie jaren kunnen geven en jij ons.
Badger, de hond die niemand wilde, de hond die alles voor ons betekent heeft

"Foar ivich en altyd leave, leave Betske"

Jan & Nynke
Terry, Danny, Nikita, Tristan

naar boven






Max




TOPHOND MAX

Hoewel je maar 7 weken bij ons kon zijn , heb je een onuitwisbare indruk achtergelaten. Aangekomen op 3 mei op vliegveld Rotterdam , liep je vrolijk naar de auto , stapte in en bleef rustig liggen op weg naar huis.
Daar stapte je zelfbewust uit , liep met ons een rondje door het bos om van alles te doen. Thuis gekomen ging je wat drinken en iets lichts eten om daarna op je klaar liggende kleedje te gaan liggen rusten van de reis.
Vanaf dat moment gedroeg jij je alsof de hier al jaren woonde; na 2 dagen liep je los van de lijn in het bos. Je ging iedereen vriendelijk en een beetje dominant ( zoals dat hoort bij een oudere herder heer) tegemoet.
Je leefde helemaal op , je vacht die er rommelig uitzag toen je kwam , werd weer mooi en je genoot zichtbaar van je nieuwe leven. Helaas bleek er iets heel erg mis met je rug ; op een ochtend toen we naar het bos zouden gaan , kon jij je achterstel niet meer gebruiken , je was verlamd !
De dierenarts heeft van alles geprobeerd , maar niet hielp. We zijn toen naar de Universiteitskliniek in Utrecht gegaan. Daar zijn scans gemaakt , die een naar beeld opleverden. Zelfs een zware operatie en een lange revalidatie periode zouden niet de zekerheid geven dat je ooit weer zou kunnen lopen.
Na lang overleg met de artsen bleef ons geen andere keuze dan je op 2 juli te laten inslapen. De gebeurtenissen van de laatste tijd zijn als een wervelwind over ons gekomen ; eerst moesten we op 22 maart afscheid nemen van je voorganger TEX, en nu van jou.

We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat ook jij er niet meer bent.
Je bedroefde baasjes.

naar boven






Sidney




Lieve Sidney,
Wat hebben we van je genoten. Jij bruisende boef.
Op 19 augustus 2013 kwam je bij ons wonen en als snel voelde je je thuis. Je was ontzettend lief, vriendelijk en enthousiast naar andere mensen en honden. Een echte knuffelkont.
Je favoriete spel was rennen, zo hard mogelijk, voor andere honden uit. Naar het park, strand en bos; we genoten met volle teugen van je.

4 dagen na je 1e verjaardag (volgens je paspoort ben je op 12 maart geboren) kreeg je een ongeluk. Na twee spannende, emotionele dagen hebben we afscheid moeten nemen van ons bruisende brokkie geluk.
Met bloedend hart, maar dankbaar dat we je een liefdevol thuis hebben mogen geven.

naar boven






Boca




Op 17 maart 2014 hebben wij afscheid moeten nemen van onze Boca, de liefste hond van de hele wereld.

Boca is geboren in de beurt van Malaga en is samen met zijn moeder gevonden. Boca lag meer dood dan levend naast zijn moeder. Zijn liefde voor mensen en bovenal zijn vechtlust maakte dat de mensen in Malaga zijn leven hebben gered. Helaas hield het daarmee niet op want daarna kreeg Boca leishmania. Ook dit gevecht heeft hij door zijn levenslust overwonnen.

n mei 2005 is Boca bij ons gekomen en gered van alle verschrikkingen die hij in het begin van zijn leventje heeft moeten doorstaan. Zijn scheve bekkie, altijd olijke kop en vertederende blik hielpen hem op zijn 'zoektocht' naar knuffels. Ondanks al zijn ellende bleef Boca de mens vertrouwen en schonk iedereen die dat maar wilde zijn onvoorwaardelijke liefde. Onze ontmoeting met Boca was 'love at first sight': voor ons maar zeker ook voor Chico, onze eerste hond. Later kwam daar Molly bij en dit trio had een pact voor het leven. Soms konden ze eventjes niet met elkaar maar ondanks dat konden ze echt nooit zonder elkaar. En dat was voor ons niet anders.

Boca is een bijzondere hond en dat komt niet alleen door zijn karakter. Doordat wij Boca hebben gered, hebben wij ons in de dogrescue-wereld 'gestort'. Zonder Boca hadden wij HzH nooit opgericht. Eigenlijk zijn niet wij, maar is Boca de feitelijke oprichter van stichting HzH. Doordat Boca zich heeft laten redden, heeft hij zelf het redden van vele honderden honden gerealiseerd! En dat gaat nog altijd door. Boca heeft bij ons nog bijna 9 mooie jaren gekend. Met veel knuffels, liefde, warmte, genegenheid en bovenal veiligheid. Sinds twee weken ging het slecht met Boca en hij wilde uiteindelijk niet meer eten. Boca was op en zijn vechtlust ook. Nu hoeft hij niet meer te vechten maar heeft zijn welverdiende rust. Ons doet dit pijn en verdriet. Maar alle mooie herinneringen aan Boca dragen we bij ons en verdwijnen nooit. Met elke HzH-hond komt er toch weer een stukje Boca bij een gezin terug. Dat helpt ons om ons verdriet een plek te gaan geven. Wij hopen dat ieder gezin net zo veel van hun hond geniet, als wij van Boca hebben genoten en Boca van ons. Boca jongen, we missen je vreselijk. Net als jouw broertje en maat Chico en zus Molly je missen. Ondanks de pijn en het verdriet van nu zijn wij jou dankbaar dat we al die jaren jouw vrouwtje en baasje mochten zijn.

Jacky & Jan

naar boven